Στην αίθουσα της, Εθνική Λυρική Σκηνή Ι.Σ.Ν στο Κεντρο Πολιτισμου Ιδρυμα Σταυρος Νιαρχος Καλλιθέα, σε συνεργασία με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ, στο πλαίσιο του προγράμματος The Artist on the Composer, το οποίο ξεκίνησε το 2019 με την συνεργασία τους, παρακολούθησα στις 7/5 την βωβή μικρού μήκους ταινία, -γυρισμένη στην Τήνο- ΒΛΗΧΗ, του Γιώργου Λάνθιμου, (Παραγωγός, Σεναριογράφος, Σκηνοθέτης)με πρωταγωνιστές: Έμμα Στόουν κ Ντάμιαν Μποννάρ. Η ταινία προβλήθηκε με συνοδεία ζωντανής μουσικής ερμηνευμένη από μουσικά σύνολα σύγχρονων συνθετών Τόσιο Χοσοκάβα κ Κουντ Νύστεντ, με το χορωδιακό κομμάτι να είναι βασισμένο στο πένθιμο άσμα Γ.Σ.ΜΠΑΧ, “Komm,SuberTod”,(«Έλα, γλυκέ μου θάνατε»).
Η ταινία ασπρόμαυρη, βωβή κ μερικές φορές ακατέργαστη θύμιζε την αρχή της 7ης τέχνης, κ όπως τότε έτσι κ εδώ υπήρχε μέσω των εικόνων η ένταση των συναισθημάτων. Σε αυτό βοηθούσαν πολύ κ οι ήχοι του τσίμπαλου που κυριολεκτικά «κεντούσαν» κάθε εικόνα της ταινίας τα δάκτυλά της Αγγελίνας Τκάτσεβα, πάνω στη μουσική του Τόσιο Χοσοκάβα, Nachtmusik για τσίμπαλο.
Πρώτο πλάνο της ταινίας είναι το πρόσωπο μιας μελαχροινής μαυροφορεμένης, – Έμμα Στόουν-πενθούσας τον θάνατο του άντρα της -Ντάμιαν Μποννάρ- που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο νεκρός στο κρεββάτι τους. Απέναντί της, βρίσκονται γερόντισσες μαυροφορεμένες, με παγωμένα σκαμμένα πρόσωπα να την κοιτούν. Εικόνα που σε εμένα προσωπικά θύμισε την Ειρήνη Παππά κ τις γερόντισσες που μαζεύτηκαν στο σπίτι της Μαντάμ Ορτάνς μετά τον θάνατό της, λίγο πριν το λεηλατήσουν, από την ταινία του Μ.Κακαγιάννη, Ζορμπάς.
Ωστόσο,η νεκρανάσταση μας δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τις διαφορετικές αντιδράσεις ανδρός κ γυναικός στο γεγονός του θανάτου. Συμπίπτουν κ οι δυό στο έντονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης κ επιβίωσης, στην προκειμένη περίπτωση το φαγητό. Η πρωταγωνίστρια -πλήρης σιωπηλών συναισθημάτων -με λαιμαργία τρώει ό,τι βρίσκει εμπρός της, ενώ ο σύζυγος σφάζει την κατσίκα τους-το κεφάλι της δίπλα στο πιάτο του κ στα χέρια του ακόμη το αίμα της- προκειμένου να φάει. Να νοιώσει ζωντανός.
Η ένταση της απώλειας/θανάτου ωθεί την πρωταγωνίστρια να υπερπηδήσει τον θάνατο μέσα από ερωτικές θωπευτικές κινήσεις στον νεκρό σύζυγό της κ αυτόν -ο θάνατος- τον οδηγεί στην σφαγή της κατσίκας τους. Παίρνοντας μια ζωή αισθάνεται ο ίδιος ζωντανός.
Μια ταινία ενδιαφέρουσα, αλληγορική για τον άνθρωπο κ τη φύση την συνεχή αναγέννηση κ τον συνεχή θάνατο.
Στα έργα του Γ. Λάνθιμου, ξεχωρίζω πάντα την εξαιρετική δουλεία του Γιώργου Μαυροψαρίδη στο μοντάζ.