«Για να αναστηθείς πρέπει να λησμονήσεις τη στιγμή του θανάτου σου»
Δ. Παπαμάρκος
Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γεννήθηκε στη Μαλεσσίνα Λοκρίδας το 1983. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα «Η αδελφότητα του πυριτίου», εκδ. Αρμός 1998 και «Ο τέταρτος ιππότης», εκδ. Κέδρος 2001 και τη συλλογή διηγημάτων «ΜεταΠοίηση», εκδ. Κέδρος 2012. Για το πρώτο του μυθιστόρημα του απονεμήθηκε το βραβείο Νεανικός Ικαρομένιππος. Είναι υποψήφιος διδάκτορας Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου και διαμένει.
Δώδεκα διηγήματα συνθέτουν τη συλλογή με τον τίτλο «ΜεταΠοίηση» του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Διηγήματα που ξεδιπλώνονται μέσα από μια ασυνήθιστη γραφή και τίτλους οι οποίοι εισηγούνται κείμενα τελείως διαφορετικά καταγράφοντας αυτόν τον αιώνιο πόνο και την προσπάθεια του ανθρώπου να μην είναι μόνος! Στα κείμενά του βρίσκονται μονόλογοι αναμνήσεων όπου οι οικογενειακές σχέσεις πρωταγωνιστούν, ιδιαίτερα η αγάπη και η απώλεια του αδελφού που διαχέεται σε όλα τα κείμενα, όπως και η επιθυμία να βρεθεί κάποιος άλλος όμοιός του να καλύψει το κενό. Στις σελίδες, μέλη ακρωτηριασμένα, νεκρά κορμιά σπέρνονται παντού, θάνατος, αγριότητα και εκδίκηση, που δεν σταματά ούτε στον Θάνατο. Ζήλεια, στραγγαλίσματα, λύπη και συναισθήματα χωρίς χαρά. Ένας πόλεμος μέσα τους και γύρω τους. Με το αίμα, ενώνει ακόμη και νεκρούς. Ακρωτηριασμοί σωμάτων, αισθημάτων και ζώων. Αίμα ρέει στις σελίδες ζεστό και τα ανθρώπινα μέλη διάσπαρτα προβάλλουν τον αγώνα και το πάθος για την επιβίωση. Οι ήρωες φοβίζουν τους άλλους από το φόβο που νοιώθουν αυτοί. Περιθωριακοί, μόνοι, εξαρτημένοι από τη ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα την απαξιώνουν και την ποδοπατούν. Ούτε η ζωή των άλλων δεν έχει αξία. Καταλήγουν σε ιδρύματα, σε καρέκλες ψυχιάτρων πριν καταλήξουν γενικώς. Άνθρωποι σημαδεμένοι, σακάτηδες, μισεροί. Με θολό μυαλό και όραση δεν βλέπουν τη ζωή. Μόνο το βράδυ εφιάλτες. Αντί για όνειρα. Κι όταν ξυπνούν, ζουν μια εφιαλτική ζωή. Δεν επικοινωνούν και ενώ ζουν δεν ζουν μαζί. Ζουν μια άλλη, παράλληλη, ανύπαρκτη ζωή.
Κάπου αλλού οι ήρωες ζουν χωρίς όνειρα, χωρίς επιθυμίες. Άνθρωποι της θάλασσας που μισούν τη θάλασσα. Άνθρωποι χωρίς μιλιά και χωρίς συναισθήματα κινούνται σαν ζόμπι στον χρόνο, στις σελίδες. Πολλές διηγήσεις μοιάζουν σαν να μιλά ένας ζωντανός νεκρός. Και ο αναγνώστης ρωτά: άραγε ζουν, είναι ζωντανοί;
Νεκρός, κάσα, φέρετρο, θάνατος, πτώμα, αίμα, μέλη, ακρωτηριασμοί, σάπιες σάρκες. Ιδού το τοπίο των αφηγήσεών του. Ενώ κτήνη και άνθρωποι, μαζί! Δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι το κτήνος και ποιος είναι ο άνθρωπος. Δεν είναι ζωή. Είναι η πλάνη τους στον κόσμο. Ζουν μια ζωή μεταποιημένη από θάνατο. Παράλληλα με τη ζωή αλλά πριν και μετά τον θάνατο. Ένα ημερολόγιο μετρά τον χρόνο. Ο χρόνος υπάρχει παντού και το σκότωμά του. Μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται συντρίμμια του εαυτού τους. Αλλού σκοτώνουν ανθρώπους και αλλού αγοράζουν ανθρώπους για να κοιμηθούν μαζί τους. Όλα έχουν την τιμή τους. Για τη μοναξιά ή τον θάνατο ποια τιμή θα δώσουν για να εξαφανιστούν;
Κείμενα διαφορετικά. Μερικά, του μεσαίωνα, «γκόθικ», με το αίμα να κυλά στις λάσπες και στο πλακόστρωτο των δρόμων. Χωρίς αρχή και τέλος, ξεδιπλώνουν μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας τους, ενεργοποιώντας τη φαντασία του αναγνώστη. Κείμενα με ιστορική απόσταση χρόνων και αιώνων αποδεικνύουν την αιώνια ανθρώπινη πληγή, των σχέσεων αίματος. Γραφή δυνατή, συμπαγής, με εικόνες αγάπης και θυμού, με ζωντανούς και άμεσους μονόλογους συνομιλούν με τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας αρέσκεται να περιγράφει τη σκληρή πραγματικότητα και όντας λιτός στις αφηγήσεις του περιγράφει τη ζωή, ενώ τα κείμενα ψιθυρίζουν «θάνατος». Οι ήρωες κινούνται χωρίς νόημα ύπαρξης. Μόνο ΥΠΑΡΞΗ! Δεν βιώνουν τίποτα. Απλά ζουν. Με την εξορία τους να προβάλλει σαν το δώρο της ελευθερίας και το «με τον ιδρώτα σου θα βγάζεις το ψωμί σου..» να εξισώνεται με την υποδούλωση στη γη/βιοπορισμό. Οι αφηγήσεις μη έχοντας προσδιορισμένο χρόνο, μοιάζει να αφορούν την ανθρώπινη ζωή ανά τους αιώνες. Ανά τους πόνους της. Κείμενα με συναισθηματική βαρύτητα. Λέξεις λιτές που πονούν πολύ. Ρεαλιστικές.
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση και γραφή όπου η ΜεταΠοίηση παρεμβαίνει αλλοιώνοντας και αφήνοντας κενά για να χωρέσουν χρόνοι, πόνοι, είδη γραφής, ρόλοι, ζωή, θέατρο, θάνατος για να ενδύσουν τον άνθρωπο και να εξιστορήσουν την ύπαρξή του, ανά τους αιώνες.
Εκδοτικός Οίκος ΚΕΔΡΟΣ
Συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος
Κατηγορία Ελληνική Λογοτεχνία
ISBN 978-960-04-4269-4
Σελίδες 120
Ημερομηνία: 08.05.2013
Πηγή: diavasame.gr