Διαβάζοντας τους πίνακες
JULIANO ΚΑΓΚΛΗΣ – Το παράθυρο.
Ο Juliano Καγκλής, συμμετέχει στην έκθεση, BROKEN MIRROR, στην Gallery Argo, με το έργο του, Το Παράθυρο.
Η ζωγραφική ήταν μια προσωπική ανάγκη μας δηλώνει ο Juliano Καγκλής, ο οποίος
αυτόν τον τρόπο προσωπικής ανάγκη έκφρασης μεταφέρει με ρεαλισμό στο έργο του αυτό.
Στον πίνακα, πίσω από το παράθυρο ενός τοίχου, ή ενός βαγονιού, άνθρωποι, σιωπηλοί,
αδιάφοροι, διαβάζοντας, αμήχανοι, αντιμέτωποι, αν και στάσιμοι, μοιάζει κάπου να πηγαίνουν.
Να ταξιδεύουν. Είναι στοιβαγμένοι μπροστά από το φως του παραθύρου. Κάπου πάνε.
Καλοντυμένοι και σε αναμονή. Μικροί και μεγάλοι στέκονται κοντά στο φως και στο άνοιγμα
του παραθύρου. Στο άνοιγμα της εξόδου. Της διαφυγής. Που πάνε; Στο σταθμό; ή στο τέρμα;
Ή μήπως, είναι παγιδευμένοι από τους ψηλούς τοίχους που ορθώνονται εμπρός τους και δεν
ξέρουν, πως δεν μπορούν να διαφύγουν; Μήπως βρίσκονται όλοι μέσα στο βαγόνι της δικής τους ζωής;
Ταυτόχρονα, ίσως κάποιος άλλος θεατής, θα μπορούσε να πει πως κάποιος είναι παγιδευμένος
σε ένα παράθυρο μνήμης, και μέσα από αυτά τα τέσσερα κομμάτια του παραθύρου παρατηρεί
να καθρεπτίζονται αποσπάσματα της ζωής του και της ζωής των άλλων γύρω του.
Παρατηρεί, τον αποκλεισμό, το ανυποψίαστο και την ελπίδα της διαφυγής όλων. Υπάρχει άραγε;
Φως χαρακτηρίζει τη ζωγραφική του Juliano Καγκλή, στον πίνακα με τον τίτλο, Το παράθυρο, με
το κόκκινο της χαράς ή του αίματος, να βρίσκεται σαν ρωγμή στο στέρνο στη γραβάτα ενός
ταξιδιώτη. Χρώματα, φωτεινά και διαυγή δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα στον θεατή, όμως η θλίψη
ελλοχεύει, όπως και το αν υπάρχει διαφυγή τον απασχολεί.
Το παράθυρο, μια ρεαλιστική, αλληγορική, αποσπασματική εικόνα, με κάθε έναν από τους
επιβάτες να είναι ένα κομμάτι του καθρέπτη της ζωής. Ο θεατής, θα μπορούσε να τους
ονομάσει: Ταξιδιώτες της ζωής. Όπως είναι και ο ίδιος, γιατί και ο ίδιος, βρίσκεται ανάμεσά
τους, κοιτώντας το παράθυρο διαφυγής.
Τούλα Ρεπαπή
Κριτικός Λογοτεχνίας