«Από το σώμα ξεκινάμε και στο σώμα επιστρέφουμε
Εκεί είναι το τραύμα, εκεί είναι το θαύμα».
(«Στην αγκαλιά του κόσμου»)
ΤοΦιλιά στο κενό είναι μια ποιητική συλλογή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, αποτελούμενη από σαράντα οκτώ ποιήματα. Μέσα σε αυτά η συγγραφέας, τοποθετώντας την ποίησή της στην υπαρξιακή κατηγορία, με λόγο ρέοντα μιλά για την παρουσία αλλά και την εκ των υστέρων απουσία ανθρώπων και στιγμών. Μνήμες και άγρυπνες νύχτες, νύχτες μισές έρχονται και κάνουν εμφανές, απτό στην ψυχή το άπιαστο κι όμως τόσο υπαρκτό κενό. Αποτέλεσμα μιας χαμένης εγγύτητας, συντροφικότητας, αγαπημένης παρουσίας.
Τα χέρια προσωποποιούνται αποκτούν υπόσταση και το σώμα γίνεται καράβι ενάντια στην τρικυμία της ζωής. Τα δάκτυλα μιλούν, αγγίζουν ενώνουν. Εκφράζουν την ανάγκη της αφής, της επαφής αλλά και της κτητικότητας του έρωτα. Η ψυχή, γίνεται η κραυγή στην απώλεια και τότε, ορθώνεται η ανάγκη να τα έχει όλα, ενώ βλέμματα και λέξεις, εκφράζουν τη νοσταλγία του πριν. Το δίπολο σώμα- λέξεις αλλάζει πρόσωπο συνεχώς, δημιουργώντας εικόνες και ήχους ψιθυρίζοντας συνεχώς μια ευχή: Να έχει τη δύναμη όσο ζει να ελπίζει!
Το στοιχείο του νερού- σε όλες του τις μορφές- δίνει στην ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου το ρευστό, φευγαλέο και άπιαστο που είναι ο έρωτας και η κάθε στιγμή. Βροχή, νερό, θάλασσα, νιφάδες, το χιόνι που γίνεται σύννεφο, λέξεις με συγκρατημένο λυρισμό καθρεπτίζουν αυτό που χάνεται αποβάλλοντας τη θερμοκρασία του. Μόνο η ελπίδα της άνοιξης υπόσχεται πως όλα θα ξαναρθούν. Συγχρόνως, η ημέρα των νεκρών και η ημέρα των ζωντανών, υπενθυμίζουν την αέναη αλυσίδα της ύπαρξης με τα αντίθετα να προσδίνουν ισορροπία.
Εικόνες ποιητικές εμπνευσμένες, από τον ορίζοντα του ουρανού έως το βυθό της θάλασσας και από το βυθό του μυαλού στο βυθό της ανθρώπινης ψυχής, αφηγούνται την ύπαρξη του κενού, με το συναίσθημα νοσταλγίας και απώλειας να ορθώνεται σαν κύμα που σπάει, χάνεται και γίνεται αφρός σκιαγραφώντας επιθυμίες και αναμονή, ελλείψεις και εκλείψεις, τραύματα και ουλές της ζωής που μέσα τους κοχλάζει η έλλειψη. Η έλλειψη, που οδηγεί στον απολογισμό.
Η ποίηση της Μ.Π. είναι παντού και στο μπαρ, γιατί η ζωή είναι παντού. Στους στίχους της, μια φωνή γίνεται τραγούδι, ενώ στιγμές ζωής γίνονται η πόρτα που ανοίγει τη μνήμη. Πόρτα, θάλασσα, δάκτυλα, φως, λέξεις με πληθώρα νοημάτων ανοίγουν διάπλατα και το διαφορετικό παράθυρο στο μυαλό του αναγνώστη.
Η ποιητική συλλογή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου Φιλιά στο κενό προβάλλει σαν πίνακας ζωγραφικής, με εικόνες κλασικής και μοντέρνας απεικόνισης. Η ποίησή της ακτινοβολεί, φορτίζεται, ηλεκτρίζει, φωσφορίζει με Lazer. Όμως, αυτός ο ψυχρός φωτισμός στους στίχους της μετατρέπεται σε ένθερμη ποίηση του σήμερα, κάνοντάς την να προβάλλει σαν μια ενδιαφέρουσα και «φωτεινή προσέγγιση» της πραγματικότητας. Ακόμη και στο ψυχρό και απόμακρο τώρα, υπάρχει η νοσταλγία, η τρυφερότης, η συντροφικότης, το άγγιγμα, το φιλί, το χάδι, η ελπίδα, η ομορφιά της φύσης και της ποίησης. Πρωταγωνιστής της ο άνθρωπος και η συνομιλία του με ζητούμενο την εγγύτητα της παρουσίας και της επαφής. Εμπνευσμένοι τίτλοι, (Η αρένα των δίδυμων βυθών, Στροβιλισμός αφής, κ.ά.) και ρέουσα γλώσσα καθρεπτίζουν αυτό που την εμπνέει. Με ισορροπία λέξεων, νοημάτων και εικόνων, άλλοτε μεγεθυμένες και άλλοτε εστιασμένες, φωτίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, αδιέξοδα και ερωτηματικά.
Προβλέπω, πως με το χρόνο θα δούμε την ποίηση της, όπως το παλιό κρασί, να πυκνώνει και να χώνει ακόμη πιο βαθιά τα νύχια της στο βάρος και το νόημα των λέξεων. Στο βάρος και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έχει όλα τα προσόντα!
Ημερομηνία: 23.10.2020
Πηγή: staxtes2003.com