Η βεβαιότητα του χρόνου που πέρασε και αυτού που ασταμάτητα περνά
ή
Σεκάνς της ζωής μου
Ο Τάσος Γουδέλης, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Το ωραίο ατύχημα», μέσα από είκοσι δύο μικρής φόρμας ιστορίες, συγκεκριμένος και ασαφής, βρίσκεται μετέωρος μεταξύ σχημάτων, μορφών, εικόνων και λέξεων. Ρομαντικός, ποιητικός και ονειροπόλος, αναλογίζεται με διάθεση να ειπωθούν όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, όντας πραγματικός και εξωπραγματικός ταυτόχρονα. Νοσταλγεί και αποτιμά όσα πέρασαν συνειδητοποιώντας τη βεβαιότητα του χρόνου που έφυγε και που μικραίνοντας ασταμάτητα περνά, όπως επίσης και των χαρών και ηδονών που πρέπει να απαρνηθεί ή να μην σταματήσει να ενδίδει περιμένοντας… Ωστόσο, η ανατροπή υπάρχει στην έκπληξη της απώλειας που δημιουργεί το συναίσθημα όχι οι λέξεις.
Ήρωες κλασικής λογοτεχνίας και συγγραφείς, ταινίες, πορτρέτα φαγιούμ, άλλοτε σαν φαντάσματα και άλλοτε σαν οπτασίες, δίνουν στις αφηγήσεις ένα παρελθόν που τις συνδέει με το τώρα. Ταυτόχρονα ο συγγραφέας, σαν ένας μεγεθυντικός κινηματογραφικός φακός, προβάλλει απλές, καθημερινές απολαύσεις διαπερνώντας το ομιχλώδες της απόλαυσης και φθάνοντας στο πάθος της εξάρτησης, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που εγκαθίσταται μέσα του. Μονολογεί και χωρίς να λέει τίποτα τα λέει όλα. Φωτοσκιάσεις μιας ετεροχρονισμένης ζωής.
Είναι τέχνη να γράφεις για τη λεπτομέρεια του ανύπαρκτου ή, μήπως, είναι η μέθη της γραφής;
Στις αφηγήσεις του, μια ηρωίδα –ίσως να είναι παντού η ίδια–, είναι ερωτευμένη με τα συναισθήματα και όχι με τους εραστές. Μια εξωπραγματική κατάσταση και εμπειρία που την ωθεί να ζει, να νοιώθει, να αντιδρά αλλιώς. Γυναίκα, μια μοιραία καταγωγή! Η απουσία της τον ελευθερώνει από το πάθος του για εκείνη, ενώ η απώλειά της βάζει όρια, σαν πόρτα. Έρωτας, το πάθος που καλύπτει και φθείρει συγχρόνως και όταν υποχωρεί αποκαλύπτει τη γύμνια των συναισθημάτων.
Αλλού, αντιμέτωπος με τον εαυτό του και εκείνη, αφήνεται σε μια δίνη σκέψεων σαν να θέλει να έχει το άλλοθι ενός τέλους που έρχεται. Ονειρικές περιγραφές, που δεν μπορεί να τρέξει χωρίς πόδια και να φωνάξει χωρίς φωνή, ενώ εκεί, στο βάθος του μυαλού του, υπάρχει η εικόνα αυτού του γυναικείου σώματος. Η ανάμνηση της επαφής και το πάθος που μοιράστηκε με αυτό. Οι εύγλωττες συσπάσεις του προσώπου της αποκαλύπτουν τα πολλά της πρόσωπα που έχουν τη δύναμη να αλλάζουν και το δικό του. Η γυναίκα, ένα μυστήριο για την ίδια και για αυτόν ή ένας ποταμός που παρασύρει και τους δύο ή κάτι σαν μια εσωτερική μουσική. Αυτό εξ άλλου δεν είναι ο έρωτας;
Κάπου αλλού, ένας άνθρωπος παραμορφωμένος είναι καταδικασμένος να γελά ισοβίως. Η ανοχή προβάλλεται σαν μια μορφή ελευθερίας και η μοναξιά απειλητική και εκφραστική σαν νύχτα, με την εγγύτητα να αγνοείται.
Ενώ η σύγχρονη επικοινωνία, το διαδίκτυο, είναι ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τους νέους, και ένας άγνωστος χώρος γεμάτος φόβους για τους μεγαλύτερους. Σερφάροντας ξορκίζουν το θεριό της απομόνωσης και της ταχύτητας και οι νεώτεροι δεν ξέρουν τη βραδύτητα της ταχύτητας που σαν κινούμενη άμμος μπορεί να τους καταπιεί.
Τέλος, η αυτοκριτική που παίρνει τη μορφή της επιβλητικής πατρικής εξουσίας πάνω στον γιο. Θα του ήμουν αρεστός; με τη σιωπή της απάντησης να βαραίνει.
Ο Τάσος Γουδέλης, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Το ωραίο ατύχημα», αφηγείται με γραφή γεμάτη από ανατροπές, ασάφειες και αντιφάσεις, με λέξεις που μάχονται μεταξύ τους και αναιρούν η μία την άλλη. Εικόνες φωτίζουν τη θλίψη και το γκρίζο σαν το ακαθόριστο φως μιας ταινίας, ενώ αμφιβολίες, ρευστότητα, απομόνωση και έλλειψη σταθερών θέσεων προβάλλονται σαν είδωλα του εαυτού του πάνω στους καθρέπτες του νου, που δυστυχώς πληθαίνουν. Ατυχήματα γιατρεύουν και άλλα αποκαλύπτουν τι πρέπει να γιατρευτεί. Ενώ ο κίνδυνος στέκει αφροδισιακός, δημιουργώντας, παρατείνοντας και εμπλουτίζοντας τη σχέση. Οι ήρωες, φευγαλέες απειλητικές σκιές που περιγράφουν και συνθέτουν τη ζωή του, μετατρέπονται ταυτόχρονα σε φόβους και προσδοκίες. Οι γυναικείες σκιώδεις παρουσίες υπόσχονται πως θα δώσουν χρόνο, ενώ πάντα αποχωρούν αφήνοντας το λευκό στον τοίχο. Ωστόσο, πηγή έμπνευσης είναι και η απώλειά τους. Ίσως τότε μόνο αντικρίζει το δικό του πρόσωπο. Μια σκιά κι αυτός! Νομίζει συνεχώς πως είναι κάποιος άλλος. Αυτή η αγωνία που μας διακατέχει να καταλάβουμε τον εαυτό μας!
Τότε, τι υπαγορεύει τη γραφή, ένας άλλος εαυτός ή έμπνευση, οι φόβοι, οι ψευδαισθήσεις, οι ορμόνες μας που μας καθορίζουν και οι αβεβαιότητές μας που μας ωθούν; Ο συγγραφέας μοιάζει να ζει σε δύο κόσμους. Στον κόσμο των ηρώων κλασικών κειμένων, ταινιών και στον δικό του. Με ματιά κινηματογραφική τους τοποθετεί στο πλάνο του κειμένου σαν φαντάσματα του εαυτού του και εκείνης. Τον ακολουθούν ακόμη και στον ύπνο του, διαμορφώνοντας ή εκφράζοντας τους φόβους, τα πάθη και τις απώλειές του. Κινούνται με την αβεβαιότητα της ύπαρξής τους, την αναμονή του ατυχήματος, τον πόνο των ακυρωμένων ονείρων, τη διαπίστωση της μοναξιάς και του επερχόμενου τέλους. Μήπως όλοι είναι κομμάτια από το παζλ της δικής του εικόνας;
«Το ωραίο ατύχημα»: ένα βιβλίο γραμμένο με ποιητικότητα, τόσο σιωπηλό και τόσο εύγλωττο όσο και ο εσωτερικός του κόσμος.
Εκδοτικός Οίκος ΚΕΔΡΟΣ
Συγγραφέας Τάσος Γουδέλης
Κατηγορία Ελληνική Λογοτεχνία
ISBN978-960-04-4340-0
Σελίδες 222
Ημερομηνία: 30.08.2013
Πηγή: diavasame.gr