Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Tο 1997 ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου. Παράλληλα, γράφει μυθιστορήματα.
Στο βιβλίο « Η άλωση της Κωνσταντίας», η Κωνσταντία -χήρα από χρόνια-, ξέμεινε εντελώς μόνη στo Τζιχανγκίρι της Κωνσταντινούπολης μετά που η κόρη της Άννα παντρεύτηκε με τον Έλληνα Γιάννη, συμφοιτητή της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τότε που σπούδαζε αγγλική φιλολογία. Μετά διορίστηκαν και οι δύο σε ένα σχολείο στη Χίο απ’ όπου κατάγονται όχι μόνο ο Γιάννης αλλά και η Κωνσταντία. O Γιάννης όμως βαστούσε και από «Απέναντι». Μια μέρα, φτάνει στην Κωνσταντία ένα πολυσέλιδο γράμμα από τον γαμπρό της και με τη φίλη της τη Βαγγελιώ -τότε που οι άνθρωποι ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο-, αρχίζει να το διαβάζει. Τι να της γράφει άραγε που χρειαζότανε να το απλώσει σε τόσες σελίδες;
Με «κάτι» από δομή της Αισχύλειας τραγωδίας, «Πέρσες» και με τη μακροσκελέστατη επιστολή να ενέχει θέση Αγγελιοφόρου, η Κωνσταντία σε ρόλο πρωταγωνίστριας και η Βαγγελιώ άλλοτε σε ρόλο δευτεραγωνίστριας και άλλοτε σε ρόλο κορυφαίας, μαθαίνουν χωρίς αναπνοή όχι για την καταστροφή των Περσών στη μάχη της Σαλαμίνας, αλλά για τη ζωή των ανθρώπων δυο διαφορετικών εθνών και δύο διαφορετικών θρησκειών που έζησαν στα ίδια χώματα, στην ίδια γειτονιά, μισώντας κατάβαθα ό ένας τον άλλον.
Η Κωνσταντία διαβάζει και ταυτόχρονα σχολιάζει αφαιρώντας την απόσταση του χρόνου, φέρνοντας τα πάντα στο παρόν. Η μία τραγική ειρωνεία διαδέχεται την άλλη, φέρνοντας τους ήρωες αντιμέτωπους με ό,τι δεν θέλουν. Αν και μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, τα μίση καλά κρατούν ισχυροποιώντας τις προκαταλήψεις και τα εθνικά σενάρια ζωής. Άνθρωποι μιας άλλης εποχής; Ή κάποιοι ξέμειναν σε μια άλλη εποχή;
Και όμως πολλές φορές ο έρωτας, αν και αλλόθρησκους, τους ένωσε. Τι ντροπή! Και τι να πεις, να δικαιολογηθείς; Με τι μούτρα να αντικρίσεις τον κόσμο;
Όμως, πώς νοιώθει κάποιος όταν σε όλη του τη ζωή διαφύλαξε τα ιερά και τα όσια των προγόνων του και ξαφνικά διαπιστώνει πως η ζωή του εάλω; Ή πώς νοιώθει κάποιος όταν στο μέσο της ζωής του γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω του, μαθαίνοντας πως ανήκει αλλού; Πώς είναι, άλλος;
Και ποια είναι η λύση; Συμβιβασμός; Λήθη; Αποδοχή; Εξέλιξη; Εκδημοκρατισμός;
Ο Γιάννης Μακριδάκης με τη γνωστή απνευστί δική του γραφή, χωρίς κεφάλαια και μερικές φορές και χωρίς τελείες, περιγράφει την τραγωδία που έζησαν και ζουν ακόμη και σήμερα οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, αυτοί που παρέμειναν εκεί και αυτοί που πέρασαν «Απέναντι», έχοντας μια θάλασσα να τους χωρίζει. Όχι μόνο υδάτινη αλλά και ιδεολογική. Εθνική και θρησκευτική.
Στο μέσο της θάλασσας αυτής, οι άνθρωποι. Το γράμμα γίνεται η αιτία να προβληθούν οι διαφορετικές εποχές, θρησκείες και ζωές, της Κωνσταντίας και του Γιάννη και μέσα από αυτούς η ζωή δύο διαφορετικών λαών, που παγιδευμένοι από τα συναισθήματά τους κάνουν την υπέρβαση πότε με δόλο και πότε με πλήρη επίγνωση. Ωστόσο, όχι μόνο η κοινωνία στο σύνολό της αλλά και ο καθένας ατομικά μοιάζει να μην μπορεί να ενώσει τις άκρες. Η θρησκεία ορθώνει το υψηλότερο τείχος.
Η Κωνσταντία σε ένα σημείο λέει: «Ναι μεν Τούρκος, αλλά είναι γιατρός!». Οι εθνικές/θρησκευτικές διαφορές είναι μόνο για τους φτωχούς; Ή μήπως χρειάζεται ένα άλλοθι για να πνεύσει αέρας δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού; Ο συγγραφέας επικαλείται την ισότητα των ανθρώπων, προσθέτοντας πως πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία και πως την ταυτότητά του την αποκτά από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε με γεννήτορες αυτούς που τον ανέθρεψαν και όχι απαραίτητα τους φυσικούς του γονείς.
Στην « Άλωση της Κωνσταντίας», η γλώσσα και η ροή του λόγου είναι σημαντικά προσόντα του βιβλίου που ταξιδεύουν τον αναγνώστη στο τότε και στο τώρα, ενώ προετοιμάζεται γι’ αυτό το πέρασμα «Απέναντι» από τη στιγμή που αντικρίζει το εμπνευσμένο εξώφυλλό του. Λέξεις τοπικές μιας άλλης εποχής κοσμούν τη γραφή, αποκαλύπτοντας την παρατηρητικότητα, τη γνώση και την ευαισθησία του συγγραφέα, ο οποίος μέσα από μια πληθώρα από εικόνες και μικρές λεπτομερειακές περιγραφές ζωντανεύει μια ξεχασμένη αλλά γεμάτη από ανθρωπιά ζωή.
Ο Γιάννης Μακριδάκης με δυναμική και νοσταλγική γραφή κατακτά τον αναγνώστη και ξεκλειδώνει για μια ακόμη φορά το λαογραφικό σεντούκι της Χίου, ελευθερώνοντας τους πόνους και τις ρίζες του κοινωνικού της ιστού. Και όχι μόνο. Τέλος, ο από μηχανής θεός δίνει τη λύση. Ένα μυθιστόρημα είναι! Είναι;
«Η άλωση της Κωνσταντίας» θα παίζεται σύντομα και στο θέατρο με την Άννα Βαγενά και την Ελένη Γερασιμίδου, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Βαλαβανίδη.
Συγγραφέας
Αιώνιοι εχθροί;
ή
Και με αλυσίδες να δέσουν τον Βόσπορο η ζωή δεν τιθασεύεται
Πηγή: yiannismakridakis.gr
Από την ιστοσελίδα diavasame.gr