Στο ΚΠΙΣΝ,Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος κ από την Εθνική Λυρική Σκηνή, παρακολούθησα την όπερα, ΝΤΟΝ ΤΖΙΟΒΑΝΝΙ, του Β.Α.ΜΟΤΣΑΡΤ.
Το έργο, χωρίζεται σε δύο πράξεις κ συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό, παίρνοντας κ τον όρο «drama giocoso”. Βασίζεται στο βιβλίο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ, του Ισπανού συγγραφέα, Τίσο Ντε Μολίνα κ διαδραματίζεται τον 17ο αιώνα στην Σεβίλλη. Πρωτοπαίχτηκε, 20/10/1787, στο Εθνικό Θέατρο της Πράγας. Το λιμπρέτο γράφτηκε από τον Λορέντζο Ντα Πόντε κ θεωρήθηκε ένα από τα αρτιότερα κ πλήρη νοημάτων λιμπρέτο, στην ιστορία της Όπερας.
Η υπόθεσή του είναι η αφήγηση της γεμάτης σκάνδαλα ζωής του γυναικοκατακτητή Δον Ζουάν. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό.
Καθόλην τη διάρκεια της παράστασης, η Θεϊκή μουσική του Μότσαρτ ηχεί άλλοτε μεγαλειώδης, άλλοτε με γλυκύτητα κ πάντα με την «υπογραφή»του. Νότες πολλές, γεμάτες φρεσκάδα κ νιότη, να την χαρακτηρίζουν κ η οποία με την υπόκρουση του κλειδοκύμβαλου μας μετέφερε στην εποχή κ τους ήχους που τότε γράφτηκε.
Αυτή η μουσική μαγεία αποδόθηκε εξαιρετικά υπό την Δ/νση του Σλοβάκου, Αρχιμουσικού, ΟΝΤΡΕΙ ΟΛΟΣ.
Ο σκηνοθέτης ΤΖΩΝ ΦΟΥΛΤΖΕΙΜΣ, με έμπνευση ανάμεικτη με τέχνη, έδωσε κ σημειολογικά όλα τα τεκτονικά μηνύματα του Β.Α.ΜΟΤΣΑΡΤ, στο έργο αυτό. Στο μεγαλύτερο μέρος της πρώτης πράξης -στο ξενοδοχείο- η διάταξη του «Ναού» είναι εμφανέστατη. Καθώς κ προς το τέλος της δεύτερης πράξης, ήταν εμφανής η αλληγορία της «μύησης» του θανάτου από τον Διοικητή/Σεβάσμιο, -με όλα του τα λιλιά- να συνδιαλέγεται με τον Ντον Τζιοβάννι, για τη συγχώρηση ή την τιμωρία -την κόλαση- που του αναλογεί, για τον τρόπο, με τον οποίον επέλεξε να ζήσει. Ο σκηνοθέτης απέδωσε με τέχνη κωδικοποιημένα κ ξεκάθαρα αναγνωρίσημα στους «μεμυημένους» όλα αυτά τα «εφτασφραγιστα» τεκτονικά μυστικά για τα οποία ο Β.Α.ΜΟΤΣΑΡΤ, κατηγορήθηκε, πως μέσα στο έργο του αυτό, αποκάλυψε!
Την όπερα αυτή, ο Β.Α.Μότσαρτ την έγραψε μετά τον θάνατο του πατέρα του, όντας πλήρης ενοχών απέναντί του, λόγω του έκλυτου βίου του -φαίνεται ξεκάθαρα στη δεύτερη πράξη- κατά την συνομιλία του με το φάντασμα του Διοικητή κ το έργο του αυτό θεωρήθηκε όχι μόνο το αριστούργημά του, αλλά καταχωρήθηκε ως η σημαντικότερη όπερα όλων των εποχών. Γενικότερα το έργο, σαν μουσική σύνθεση αλλά κ σαν λιμπρέτο, καταχωρήθηκε σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα/δημιουργήματα του Δυτικού πολιτισμού.
Το ότι πλαισίωσαν τους ρόλους, Έλληνες – εκτός της Τσέλια Κωστέα,Ρουμανία-, για εμένα πέρα από τη λατρεία που έχω στη μουσική του Μότσαρτ, ήταν μια πρόσθετη υπερηφάνεια.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν οι:
Ντον Τζιοβάννι:ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΟΥΡΜΠΗΣ
Λεπορέλλο:Γιάννης Αγιαννίδης
Ντον Οττάβιο: ΒΑΣΙΛΗΣ Καγιάς
Ντόνα Εκβίρα:Τσέλια Κωστέα
Μαζέττο: Νίκος Κοτενίδης
Διοικητής:Πέτρος Μαγούλας
Στερλίνα:Μιράντα Μακρυνίωτη
Ντόνα Άννα: Μυρσίνη Μαργαρίτη
Όσους αναφέρω αλλά κ όσους δεν ανέφερα ήταν όλοι υπέροχοι κ μας χάρισαν μια μοναδική κ εμπνευσμένη βραδιά.
Η όπερα Ντον Τζιοβάννι του, Β.Α.Μότσαρτ, είναι ένα έργο με Θεϊκή μουσική κ πολλές κοινωνικές κ φιλοσοφικές αναγνώσεις.