Η απώλεια του Ματθαίου Γιωσαφάτ, μας λύπησε πολύ και ταυτόχρονα μας έκανε να ανατρέξουμε κ πάλι στο έργο του.
Με το βιβλίο, «Γιατί Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;», Εκδόσεις Αρμός, στις εμπνευσμένες αλλά και καίριες ερωτήσεις της Βίκυς Φλέσσα , ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, μέσα από απλότητα και σοφία, μας έδωσε πολλές απαντήσεις αλλά και ερεθίσματα και περιγράφοντας συμπεριφορές, ανέτρεξε ταυτόχρονα -Ντετερμινιστής όντας- στα αίτια, από τα οποία προήλθαν. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης αυτής, όχι μόνο δεν έχασε το κύρος του, αναφερόμενος στις δικές του αντιδράσεις/συμπεριφορές σαν: παιδί, μαθητής, έφηβος, ενήλικας, αλλά έδειξε το φυσιολογικό αυτών των καταστάσεων και τα «τραύματα» που κάθε άνθρωπος φέρει, διαφοροποιόντας την προσωπικότητά του.
Όλοι εμείς -λέει- και η συμπεριφορά μας, είμαστε το αποτέλεσμα της χημείας μας, των ορμονών μας. Είμαστε, ένα μείγμα βιολογικών παραγόντων και κοινωνικών συνθηκών. Και συνεχίζει, με ρεαλισμό, ανθρώπινος και κατανοητός, λέγοντας αλήθειες χωρίς ενοχές με σοφία και χιούμορ. «Εκθέτοντας», με τέτοια ψυχραιμία και ειλικρίνεια τον εαυτόν του, βοηθά τους άλλους να δουν το δικό τους «τραύμα», με τον ίδιο τρόπο. Μιλά για την εφηβεία, τα όνειρα, το sex, για την αβεβαιότητα, του αν υπάρχει Θεός και χωρίς να δηλώνει αγνωστικιστής, παραδέχεται πως είναι μια ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε κάποιον «μπαμπά», ανακουφιζόμενος από το βάρος της ζωής. Ωστόσο, αναφέρει, πως ό άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει «παιδί» και στην ανάγκη ενός «μπαμπά», αλλά πρέπει «να βγει στην έχθρα της ζωής», προσθέτοντας συγχρόνως, πως μόνο αν είσαι τελείως ανόητος, είσαι απόλυτα σίγουρος, πως δεν υπάρχει Θεός. Μιλά επίσης, για τα παιδικά του χρόνια, την αλλαγή της ζωής του με την εμφάνιση του μικρού του αδελφού, τονίζοντας, το πόσο σημαντικά είναι τα πέντε πρώτα χρόνια στη ζωή κάθε ανθρώπου, καθώς και τα συμπλέγματα, οι καταπιέσεις και οι παιδικές φοβίες και σκέψεις, πολλές φορές λανθασμένες, που κρύβονται «κάτω από το χάλι» στο ασυνείδητο και βγαίνουν εν αγνοία μας στην επιφάνεια και χωρίς να τ´ αναγνωρίζουμε, επειρεάζουν την προσωπικότητα τη συμπεριφορά και τη ζωή μας. Μιλά και για την αγαπη, την ωριμότητα της αγάπης -την διαφοροποιεί από τον έρωτα, του οποίου έπεται- την αγάπη σαν συναίσθημα αποτέλεσμα της ωκυτοκίνης, ορμόνης, εντελώς αντίθετης της τεστοστερόνης, και απενοχοποιώντας πολλά, μιλά ελεύθερα δείχνοντας, σκέψεις, ενοχές αλλά και τη δύναμη των ενστίκτων που μας καθοδηγούν. Και πεπεισμένος, πως όλα χτίζονται στα πέντε πρώτα χρόνια της παιδικής μας ζωής, επέλεξε την παιδοψυχιατρική ως ειδικότητα. Με τη γνώση και εμπειρία που αποκόμισε, από την επαφή του με τα παιδιά, οδηγήθηκε εκ των υστέρων στην μεγαλύτερη κατανόηση της συμπεριφοράς των ενηλίκων.
Προσωπικά, μού φάνηκε ιδιαίτερα συγκινητικό, όντας ο ίδιος σε ώριμη ηλικία, προσπάθησε να ψυχαναλύσει τον ηλικιωμένο άτολμο, ψυχαναγκαστικό και αυστηρό πατέρα του, για να τον ελευθερώσει, από τα «πρέπει» που σαν «κάγκελα» τον φυλάκιζαν και τού στερούσαν ελευθερία και ευτυχία. Και, αλλάζοντας τους ρόλους, σαν πατέρας καθοδηγούσε τον φυσικό του πατέρα στην ψυχική ελευθερία, ενώ, την ίδια στιγμή, ελευθέρωνε και τον εαυτόν του, από το δικό του Οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
Αυτό το ταξίδι στο ασυνείδητο, μας προτείνει στο βιβλίο του, ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, για να κατανοήσουμε, βελτιώσουμε και ελευθερώσουμε τον εαυτόν μας, μέσω της ψυχιατρικής.
Το «Γιατί ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;», είναι ένα βιβλίο που σε προκαλεί να διαβάσεις όχι μόνο αυτό αλλά και πολλά άλλα για να μπει ο καθένας με κατάλληλη καθοδήγηση σε μια ενδοσκόπηση και αναγνώριση των αιτιών που παρεμβαίνουν ασυνείδητα και εν αγνοία του, καθορίζοντας τη ζωή του. Αυτό προτρέπει, με τις απαντήσεις του στον αναγνώστη που δίνει στις τόσο στοχευμένες ερωτήσεις και σχόλια της Βίκυς Φλέσσα.
Το «Γιατί ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;», είναι το πρώτο βήμα στο ταξίδι αυτό, για να ακολουθήσουν και τα: «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» και το «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;» και όλα από τις Εκδ. Αρμός.
Μην χάσετε την ευκαιρία να τα διαβάσετε όλα!